De laatste jaren heb ik met Bart Alkemade met verschillende spelers de Verre Vrienden & Vriendinnen wedstrijd gespeeld, en dit jaar was het de beurt aan Judith, Karin en Jorg.
De uitnodigingen om op dinsdag Texas Scramble te spelen aansluitend diner was voor alle drie een no-brainer, enthousiasme alom. Want ze kennen de club. Bij het verzamelen op het terras het traditioneel moeilijkste moment als duidelijk wordt wat de titel van de dag is: zijn wij nou “verre vrienden” (Jorg) … euh nee, dat slaat op het open karakter, alle postcodes welkom…
Maar daarna liep alles gesmeerd, spel was goed, scampi burger lekker, tempo lag lekker hoog, zonnebrand bijsmeren, continu water drinken en bijvullen want het was hoog zomerweer. De baan speelde lekker, rough niet te hoog, veel rol op de fairway en de greens.. goed!!
De scores waren goed, maar niet bijzonder, er ontbraken wat birdies, parren voor een hoge klassering. Maar met de finish is zicht was Karin als eerste putter het continue analyseren van break, helling, centimeters links of zijkant cup zat: ze putte 5 van de laatste 6 holes met afstanden van 2 tot 5 m. Methode “ recht op achterkant cup” . En dat leverde birdies, parren en nog een miraculeuze boogie op.
Uiteindelijk waren het deze puts die ons de winnende score gaf. Maar het mooie aan Texas Scramble is toch weer dat wanneer je als team borrelend en heerlijk dinerend nog eens alle holes kris kras de revue laat passeren alle teamleden mooie, reddende en scorebepalende slagen hebben gespeeld.
Adel verplicht: heb mijn team aangegeven vijf dinsdagen in de zomer van 2025 vrij te houden voor de titelverdediging. Ze hebben geen nee gezegd dus dat zou kunnen lukken.
En hopelijk dan een groter deelnemersveld. Want deze leuke wedstrijd met culinaire omlijsting had één klein minpuntje: er hadden nog wel 40 spelers mee kunnen doen.
Joost Mabelis
