Zaterdag 22 maart 2025. Om 10.44 uur staan Anita van Heusden, Pieter Verbree en ik klaar voor onze afslag op de eerste tee. We doen mee aan de B-statusbeker. Het weer is heerlijk!
De eerste paar holes gaan we redelijk gelijk op. Zo hebben we alle drie moeite met de pinpositie op hole 3: die staat achter op de green en vervaarlijk dicht bij de afgrond. Op hole 5 begint de pret voor mij: een goede approach eindigt zo’n drie meter achter de vlag en de put voor birdie valt! Op hole 6 haal ik de green in 2 slagen (‘dat doet ie normaal nooit!’) en maak ik m’n par. Ook op 7 en 8 maak ik parren. Op hole 9 maak ik een lange put voor birdie. Halverwege heb ik 38 slagen en 25 punten op mijn kaart staan. Krankzinnig!
‘Wat gebeurt hier? Waar gaat dit uitkomen? Rustig blijven, niets geks gaan doen, 9 bogeys zou al prima zijn. Niet te veel gaan nadenken. Gewoon doorspelen.’ In m’n hoofd is het een drukte van jewelste, maar het lukt om dat los te laten en ‘gewoon’ verder te gaan. De afslag op 10 landt 30 centimeter naast de bunker, waarna ik met een chip en een put weer een par mag noteren.
Bogeys op 11 en 12. Niets aan de hand. Op 13 sla ik mijn approach over de green. De chip terug is flink tekort, waardoor ik een downhill put van een meter of 4 overlaat. Die rolt netjes in de hole voor weer een par. De afslag op 14 scheert rakelings langs de bosrand aan de linkerkant, waardoor de bal in de buitenbocht van de fairway eindigt. Iets overmoedig probeer ik met een houtje richting de green te spelen. Ik raak ‘m slecht en de bal gaat richting de hindernis links voor de green. Daar aangekomen zie ik dat de bal ligt te wachten op een keurig vlak stukje. Een korte slag van zo’n 60 meter eindigt twee meter naast de vlag. Ook die put valt voor de meest onverwachte par van de dag.
Op 15 en 16 noteer ik bogeys en op 17 maak ik een solide par. Nog 1 hole te gaan! M’n afslag is prima en na twee slagen lig ik op zo’n 120 meter van de vlag. Gaat dit nóg een par worden?! M’n approach gaat naar links en eindigt tussen de bomen. Oeps. M’n chip is iets te lang: ik lig op de fringe van de green. Nog één goede chip om m’n bogey zeker te stellen. Gelukkig: ook dat lukt vandaag!
.jpg)
Terug in het clubhuis word ik overspoeld door felicitaties en complimenten. De 45 stablefordpunten leveren me de overall winst van de wedstrijd op. Trots ga ik op de foto met de beker.
Het is eindelijk gelukt een rondje ‘bogey of beter’ te spelen. En tegelijk heb ik mijn eerste score onder de 80 genoteerd. De rust in de flight en de aanmoedigingen van Anita en Pieter hebben me daar enorm bij geholpen. Het resultaat levert me een punt extra verlaging van mijn handicap op vanwege een ‘excessieve score’.
Mijn naam prijkt inmiddels op het bord met eretitels. Een fijne herinnering aan een topdag. Ik ben dankbaar voor mijn beste rondje ooit, een mooie dag en de gezellige club mensen. Ik voel me thuis bij de Oosterhoutse.
Wim Oosterveld
